Foto's van Dolfijnen

Dit is een gevlekte dolfijn.








Dit is een slanke dolfijn zonder rugvin.











Dit is een gestreepte dolfijn.














Dit is een Kameroendolfijn.











Dit is een Amazonedolfijn.













Dit is een Normale dolfijn.












Dit is een Chineze dolfijn.















Dit is een Irrawaddydolfijn.











Dit is een Kortsnuitdolfijn

Wat is een dolfijn?

Een dolfijn is een zoogdier, net als de poes, de hond en het paard.
Een zoogdier is een dier dat:
- levende jongen ter wereld brengt
- de jongen melk geeft
- adem haalt met de longen
- warmbloedig is, dus een constante
lichaamstemperatuur heeft van 37 graden
De dolfijn behoort tot de walvisachtige. De dolfijn is tussen de 2 en 3 meter lang.
Dolfijnen wegen rond 200 tot 300 kg. De bovenkant van een dolfijn is grijs en voelt aan als rubber en de onderkant is wit en voelt zacht aan ,omdat daar het meeste vet zit. Er zijn verschillende dolfijnen zoals : de gewone dolfijn, de tuimelaar, bruinvis en de witsnuitdolfijnen. Een dolfijn haalt adem door de blaasgat, die ligt boven op het hoofd van het dolfijn. Dolfijnen halen adem door de longen. Omdat het blaasgat kort boven water is, moet de ademhaling kort en krachtig zijn. Onder water wordt het blaasgat afgesloten met een soort klepje. Dolfijnen kunnen 15 minuten onder water blijven en sommige houden het wel een uur vol.
itflank dolfijn. Dolfijnen kunnen heel snel zwemmen , soms wel 60 km per uur. Dolfijnen eten verschillende soorten vis als, haring ,sprot, makreel en inktvis. Een dolfijn eet ongeveer 8 kg vis per dag. Dolfijnen hebben ongeveer 100 tanden. Met die 100 tanden vangen ze glibberige vissen. Dolfijnen bijten niet op vissen ,maar slikken het helemaal door. Dolfijnen vallen nooit in diepe slaap. Om uit te rusten blijven ze traag rond zwemmen. Af en toe komen ze met gesloten ogen naar boven om adem te halen. Dolfijnen behoren tot de walvisachtigen.Er bestaan 2 soorten walvissen: baleinwalvissen en tandwalvissen.
Baleinwalvissen worden zo genoemd omdat ze in hun bek geen tanden hebben, maar een soort lange draden: baleinen. Deze dieren zijn erg groot en zwaar, soms wel 30 meter lang met een gewicht van 130.000 kg (de Blauwe Vinvis).
Tandwalvissen worden zo genoemd omdat deze walvissen tanden in hun bek hebben.

Soorten dolfijnen

Je hebt heel veel soorten dolfijnen, ik heb er een paar opgezocht, maar dat zijn ze niet allemaal.

Griend
Dwerggriend
Indischegriend
Irrawadydolfijn
Tuimelaar
Gewone dolfijn
Wittedolfijn
Witsnuitdolfijn
Witflankdolfijn
Witgestreeptedolfijn
Donkergestreepte dolfijn
Zandloperdolfijn
Dolfijn van Peale
Witlipdolfijn
Dolfijn van Fraser
Spitssnuitdolfijn
Langsnuit dolfijn
Gestreepte dolfijn
Slanke dolfijn
Gevlekte dolfijn
Clymene dolfijn
Gramper
Snaveldolfijn
Commerson dolfijn
Witbuikdolfijn
Heaviside dolfijn
Hectordolfijn
Amazonedolfijn
Chineese witte dolfijn
Kameroendolfijn
Kortsnuitdolfijn
Noordelijke gladde dolfijn
Zuidelijke gladde dolfijn
Grijze dolfijn
Butskop
Orka (zwaardwalvis)
Zwarte zwaardwalvis

Langsnuitdolfijn

De langsnuitdolfijn heeft een smalle lange snuit met in elke kaak 45 tot 65 kegelvormige scherpe tanden. Van alle walvisachtigen hebben ze het grootste aantal tanden.De grote rugvin is driehoekig en sikkelvormig en staat in het midden van de rug. De rugvin is naar voren gebogen bij volwassen mannetjes. De staartvin is spits. De voorflippers zijn groot en spits gevormd, bij volwassen mannetjes zijn ze hoekig.De langsnuitdolfijn kan 45 tot 75 kilo wegen met een lengte voor het mannetje van 1,70 tot 2,40 meter lang. Het vrouwtje kan 1,70 tot 2,20 meter lang worden. Het slanke, gespierde lichaam van de langsnuitdolfijn is torpedovormig. De rug is meestal donkergrijs, zwart of bruin en gaat over in een licht grijze of gelige zijkant. De buik is meestal lichtgrijs of wit.De lippen zijn donker omrand en de voorste flippers zijn lichtgrijs tot zwart gekleurd. Er loopt een lichtgrijze tot donkere streep van het oog naar de flipper. De langsnuitdolfijn komt onder ander voor in de Stille, Indische en Atlantische Oceaan. Ook op open zee als voor de kust kan hij gezien worden.Op open zee leeft de langsnuit dolfijn in grote scholen die kunnen zijn uit 100 tot meer dan 10.000 dieren. In deze groepen kunnen ook andere dieren worden gezien zoals grotere tonijnsoorten. In kustwateren daar leven ze in kleinere groepen van 10 tot 100 dieren. De langsnuitdolfijn jaagt vooral op pijlinktvissen en kleine tot middelgrote vissen net zoals de gevlekte dolfijn. Doordat de langsnuitdolfijn dieper jaagt dan de gevlekte dolfijn is de concurentie best wel groot. Sommige groepen langsnuitdolfijnen jagen 's nachts om de concurrentie van andere dolfijnen zoals de gevlekte dolfijn uit de weg te gaan. De langsnuitdolfijn krijgt maar eens in de 3 jaar een jong. Na een draagtijd van ongeveer 10 maanden word er 1 jong geboren, bij de geboorte is het jong ongeveer 70 tot 85 centimer lang. Meestal is de geboorte in de lente of herfst. Bij de langsnuitdolfijn heet het jong een kalf. Het kalf drinkt bij zijn moeder 11 tot 19 maanden. Hier zie je een foto van de Langsnuitdolfijn.

witflankdolfijn

Groot, robuust dier met grote, naar achteren gebogen haakvormige rugvin die op het midden van de rug is geplaatst, en haakvormige flippers. Hij heeft een stevige, duidelijk gekielde staartvin, een korte snuit, 30 tot 40 paar tanden in de boven- en onderkaken en een enkel blaasgat. Rug, bovenkaak, flippers en vinnen zijn zwart of donkergrijs. De onderkant is wit tot aan het midden van de staartvin. De flanken zijn grijs met een witte en gele streep.Ze hebben een donkere kring rond het oog en een donkere streep tussen de mondhoek en de flipper. Volwassen dieren 1,9 tot 2,5 meter (mannetjes maximaal 2,8 meter en vrouwtjes maximaal 2,5 meter); pasgeboren dieren 1 tot 1,3 meter. Volwassen dieren 180 tot 235 kilo (mannetjes maximaal 270 kilo; vrouwtjes ca. 50 kilo minder); pasgeboren dieren 25 tot 35 kilo. Ze komen voor in het oosten van de Atlantische Oceaan: van de Britse eilanden en de Noordzee tot aan IJsland en Noorwegen. Verder komen ze voor in het zuidelijke deel van de Barentszzee, in de Baltische Zee, in de Middellandse Zee (Adriatische Zee) en bij de Azoren. Ze eten kleine vissen in scholen (zoals haring) en inktvissen. het zijn erg sociale dieren. Ze zwemmen voor de kust in kleine groepen van 10 tot 15 dieren en op volle zee in groepen van enkele duizenden dieren. Ze zwemmen graag in het gezelschap van andere walvissoorten, zoals de witsnuitdolfijn, de bultrug, de vinvis en de griend. het zijn acrobatische en snelle zwemmers. Ze zijn vaak te zien als ze uit het water opspringen of als ze in de stroming van snelle zeeschepen zwemmen. Soms maken ze gebruik van de golven van grotere walvissoorten. De bedrijgingen komen bij individuele strandingen en massastrandingen voor, vooral langs de kustlijn van New England. Alle andere bedreigingen komen van de mens. Hier zie je een foto van de Witflankdolfijn.

Witsnuitdolfijn

De witsnuitdolfijn is een van de meest algemene dolfijnensoort in de zuidelijke Noordzee. Hij wordt vaak verward met de witflankdolfijn. De witsnuitdolfijn heeft een groot, lichaam en een goed zwart-grijs-wit kleurpatroon waarmee hij op zee goed te herkennen is. De witsnuitdolfijn heef een zwarte tot grijze rug, een witte tot lichtgrijze buik en op de zijden donkergrijze vlekken met daaromheen lichtere vlekken. Op zijn achterwerk heeft hij een lichte vlek die zich tot aan zijn rugvin uitstrekt. Hij heeft een korte, brede snuit die meestal wit is, maar ook wit met zwart of grijs kan zijn. Hij heeft puntige vinnen en een grote, sterk gekromde rugvin op het midden van zijn rug. De stam van de staart is dik en heeft een kiel. De snuit is kort en dik en steekt uit van het voorhoofd. De witsnuitdolfijn leeft in kleine groepjes van 2 tot 50 dieren, maar het komt ook wel voor dat een groep uit meer dan 100 dieren bestaat. Soms komen gemengde groepen voor van witsnuitdolfijnen met andere soorten, zoals de witflankdolfijn en de tuimelaar. En soms sluiten de witsnuitdolfijnen zich aan bij groepen blauwe vinvissen en orka's.Witsnuitdolfijnen zijn actieve dieren die snel en krachtig kunnen zwemmen, waarbij veel schuim ontstaat en hun sikkelvormige rugvin goed zichtbaar is. Dit wisselen ze af met trage bewegingen, waarbij allerlei kanten op gezwommen wordt, meestal kris kras door elkaar heen. Witsnuitdolfijnen zwemmen graag voor de boeg van schepen mee, maar meestal niet veel langer dan enkele minuten. Vaak maakt de witsnuitdolfijn verticale sprongen uit het water omhoog, waarbij ze op de rug, buik of flank landen. Meestal blijft het bij drie of vier sprongen, waarna de dieren weer gewoon gaan zwemmen. Regelmatige, horizontale sprongen (zoals bij tuimelaars of gewone dolfijnen) worden eigenlijk nooit gezien. De witsnuitdolfijn kan in ieder geval tot 215 m diep duiken en ongeveer 6 minuten onder water blijven. Om de 20 seconden moeten ze boven water komen om adem te halen. De paartijd van de witsnuitdolfijn valt in de zomer en na een draagtijd van 10 maanden worden de jongen tussen september van het daaropvolgende jaar geboren. Het jong (ook wel kalf genoemd) weegt ongeveer 40 kg en is 1,2-1,6 m lang. Het jong wordt gezoogd, maar het is onbekend voor hoe lang. De witsnuitdolfijn kan naar verwachting tot 25 jaar oud worden. Hier zie je een foto van de Witsnuitdolfijn.

Witte dolfijn

De witte dolfijn heeft een krachtig lichaam met daarop een kleine afgeronde kop, een korte snuit en op zijn voorhoofd heeft hij een dikke speklaag. Kenmerken is dat de witte dolfijn in tegenstelling tot andere walvissoorten een buigzame nek heeft en op de plek van de rugvin is enkel een rugplooi te zien. De witte dolfijn wordt maximaal tot 7 meter lang en 2000 kg zwaar, en bereikt een leeftijd van 30 tot 40 jaar. Vrouwtjes zijn doorgaans 3 tot 4,1 m lang en 400 tot 1000 kg zwaar, mannetjes 4 tot 5,5 m lang, en 1000 tot 1.500 kg zwaar. Ze leven in kleine groepen van 2 tot 15 dieren. Groepjes bestaan uit vrouwtjes met jongen of uit uitsluitend mannetjes.Witte dolfijnen jagen in ondiep water in kleine scholen op vis. Naast het gebruikelijke vlees en traan, wordt de witte dolfijn ook bejaagd om zijn huid, die tot leer verwerkt kan worden. Ze kunnen tot 800 meter diep duiken. Hier zie je een foto van de Witte dolfijn.

Tuimelaar

De tuimelaar weegt wel 200 kilo.Hun lengte is ongeveer 2/ 3 meter.Op hun lijf hebben ze nog 3 vinnen,de borstvin die gebruiken ze om te sturen,de rugvin die ze gebruiken om in balans te blijven. En dan hebben ze ook nog hun staartvin, die gebruikt wordt om te springen, en waar alle kracht vandaan komt. De tuimelaar kan wel 60 km per uur zwemmen.Hij kan zo hard omdat hij een horizontale staart heeft.Ze hebben een goede schutkleur,want ze vallen in het water bijna niet op. De tuimelaar krijgt als hij ouder wordt,allemaal krassen op zijn lichaam. Dit krijgen ze van het spelen of stoeien,met andere tuimelaars, of dolfijnen. Aan het einde van hun staart,borstvin of rugvin zie je een soort rafels,dit zijn een soort rimpels. Dit is eigenlijk net zo als bij mensen.
Hoe ouder ze worden hoe meer rafels (rimpels)ze krijgen. Ruiken: dit kan een tuimelaar vrijwel niet. De neusopening is aan de bovenkant van het lichaam geplaatst. Dit heet een blaasgat.
Ademhaling: de ademhaling verloopt via het blaasgat.
Tuimelaars hebben een longademhaling.
Omdat het blaasgat kort boven water is, moet de ademhaling krachtig en snel zijn.Tuimelaars,kunnen zo ongeveer 15 minuten onder water blijven.
De Ogen Van een Tuimelaar: de tuimelaar kan goed zien. Ze zien als er gevaar dreigt maar ook als er vis zwemt.
Hoe ver de tuimelaar kan zien hangt natuurlijk ook van de helderheid van het water af.De echo die ontstaat bij het gebruiken van een sonar, wordt door een vetachtige stof in de kaak, doorgegeven naar het
Middenoor.
Bij de tuimelaardolfijn reikt de sonar tot ongeveer 100 meter.
Oren:de tuimelaars hebben rare oren.
Het zijn eigenlijk meer oorgaatjes.Maar ze kunnen er wel heel goed mee horen. Zelfs geluiden die voor een mens te hoog zijn om te horen,horen de tuimelaars wel.
Gevoel:het gevoel van een tuimelaar is goed ontwikkeld.
De huid is erg gevoelig. Hij voelt dan ook iedere aanraking.
Smaak: de smaak van een tuimelaar is niet zo goed. Dit komt vooral omdat ze hun voedsel niet kauwen, maar direct doorslikken. Zij hoeven niet te kauwen ,want zij hebben achter in hun keel een kringspier,waardoor de vis verder gaat,en het zoute water achter blijft. Een tuimelaar gebruikt ook bewegingen met zijn tong,om zo het zoute water buiten te houden.
De tuimelaar kan zich zo niet verslikken.
Dat komt omdat de slokdarm en de luchtpijp gescheiden zijn.
Een tuimelaar heeft 4 magen:een kropmaag(dit is eigenlijk een maag voor het opslaan van vis).
Een echte maag,en nog 2 kleinere magen.
Hier zie je een foto van de tuimelaar.